yirmi sekiz

sen bizim sınırlarımızda hep garip bir çocuksun. hayatın getirileriyle boy ölçüşmene gerek yok. hep ağlayabil, gülebil ve özgür ol istedim. pek tabii bunu sağlayacak olan ben değilim. ben sadece durabiliyorum. başına gelen her şeye, sebep olan herkese ve bu yaşantıya karşı sadece durabiliyorum. bazı insanlar sadece durur. bazıları da bunu erdem sayar. yapacak bir şeyin olmadığında durursun.

sana sadece ufak bir şey bırakmak istiyorum, senin gibi. kimsenin anlamadığı şeyleri severim. ben ki anlaşılmak için ömrümü harcadım. biliyorsun insan muhakkak ki bir çelişkiden ibarettir. her şeyde mükemmel ayrıntılar aramak da çok sıkıcı zaten. seni şimdi kendi ellerimle bayılttım ve bayılırken bekledim. bazen öylece olduğun yerde bayılman gerekebilir. kulağına doğru bir rüzgar ve denizin sesini yansıtabilmek isterdim ve dinlediğin hüzünlü şarkıları da unutturmak.

(ne mutlu ki; dilbigisine ve devrik cümlelere bir tek sana yazarken dikkat etmiyorum.)

sen kendi gücünle o şarkıyı duymuşken, ben de sende bir farkındalık uyandırmak isterim. bak bir kapı daha kapandı bize. insanların ne düşündüğünü unut. senin ne düşündüğünü de unut. incelik hayatta sonradan kazanılmaz. sen benzersiz ve ince bir kadınsın. ben ise böyle bir varlığa açık açık mektup yazıyorum. yirmi sekiz yaşında suç işlemek istemem (beş gün için bana sinirlenme). bu yüzden kısa keseceğim.

senin hayata karşı oluşun ve bunu yorgun yorgun yapışın var. belki böyle devam edecek. düşündüklerin ve benliğin seni sen yapar. kalıplara girebildiğin ölçüde sen değilsin. bir gün sıran gelecek ve şu an açıldığını görmeden girdiğin kapıya yanaşmış olacaksın. bunu sana umut vermek için söylemiyorum. zaten yenildikçe yenilen ama yine de doymayan yaşları geçtik. artık doyuyoruz. yine de inanıyoruz. unutma. ve kırılma da.

bildiğim tek şey bu. hiçbir şeye yaramazsa da sen bil. ne yazdın, niye yazdın diye sorsan verecek cevabım yok. iyi ki sormuyorsun.

eren

dergi

lisede leman dergisini alıp, nihat genç okumaya başladığımda kendimi büyük adam olacakmışım gibi hissetmiştim. ömrünün belirli bir dönemini muhafazakarlık ile beslenerek geçiren bir adam için çok fazla isyan beslemeye başlamıştım içimde ve çoğunlukla susmayı tercih eden birisi için çok fazla olumsuz şey  düşünmeye başlamıştım. düşünmek her zaman, bir yerde bir konuşmak doğurur. o yüzden tehlikelidir düşünmek. şimdi düşünüyorum ve hatırlıyorum. istersem genelde hatırlıyorum. babam o sıralar bir fabrikada şefti ve ben bir bey olmak istiyordum. babama müdür olmak için ne yapmam lazım dediğim günden beri aklıma koyduğum mühendislik fikrini ömrüm boyunca büyüterek, sıfatımı söylemeye de her daim utanarak yaşadım ama en nihayetinde bey oldum.

her insanın bir konfor alanı var. yoksa delirir insan. benimki de bu işte, yazmak. askerde de yazdım, canım sıkılırken de yazdım, acı çekerken de yazdım ama hep yalnızken yazdım. madden. yalnızken yazdım. her gün yazdığım da oldu, her ay yazdığım da ama bu denli uzun süre yazmadığım hiç olmamıştı. hayatım boyunca yaptığım belirli belirsiz her şeye güvendim. kendimi iyi hissettiğim her şeye tutundum. yazıma da öyle güvenmiyorum işte, kendimce. ve şükür bir göz biliyorum okuyacak ve anlayacak. sevmesi kendinden.

muhakkak yazmamamın bir sebebi var, her şeyin böyle olmasının ve sürmesinin de olduğu gibi. bu satırları hayatımın en çok yazdığım şehrinde yazmam gibi her şeyin bir sebebi var. buraya tekrar gelmem gibi ve tek başıma gelmemem gibi. benim için yıllarca örülmüş, önüme sunulmuş ve daima verilebilecek en büyük, en güçlü emek sunularak bezenmiş hayatımı kendi karakterimle dengelemeye çalışarak geldim buraya. ve evet attığım her adımın, okuduğum her yazının, düşündüğüm her şeyin önemini görüyorum şimdi. en çok korktuğum, en çok yalnız kaldığım, en çok yaşamak istediğim yerdeyim  şimdi ve bunun da sebebi var.

uzun süredir okumuyorum ve hep övündüğüm beynimi çok kullanmıyorum. ayrıntıları gizliden düşünüyorum. sorgulamıyorum, karşı çıkmıyorum, yanlışları daha sakin görüyorum. kendime saklıyorum. ama hep bir şeyleri değiştirebileceğime inanıyorum. yaradana soruyorum; bu duygu beni neden hiç terk etmiyor? geçiyorum.

öyle rahatsızım ki okumayı bırakmaktan, kendime konfor alanı yaratabileceğim her anımda daha çok düşünmememi sağlayacak şeylere yönelmekten ve hep gülebilmekten. öyle rahatsızım.

işte elime leman'ı aldığım o günden beri hep basit bir adam olmamak için, hep biraz da anlaşılamamak için uğraştım. o gün kendimi farklı hissediyordum. babamın sözünden çıkmıştım ilk kez ve kendimi güçlü hissediyordum. o gün bugündür kendimi hep güçlü hissettim. yapılabilecek çoğu şeyi yaptım, tüm duygularımı çocuk gibi yaşadım. herkese çok büyükmüşüm gibi baktım. bir bilgeymişim gibi sustum. bir üstatmışım gibi anlattım bildiğim ne varsa. hep hevesli oldum. ama hep. şimdi yazı yazmaya başladığım yerdeyim. huzurlu olabildiğim bir konumum var. zaman zaman bana bey diyorlar. zaman zaman bana bey diyenleri kolluyorum. kendimi öyle iyi hissediyorum. bir şeyleri değiştiriyorum. onlara bey demeleri gerekirmiş gibi davranmıyorum. birilerini beni bey olduğum için sevmediklerini hissediyorum. ve yetkin olmak istediğim şeyi yapıyorum. yine, yeniden, her zamanki gibi hak ettiğimi yaşayamadığımı düşünüyorum. mukafatımı alamadığımı düşünüyorum. bir insan bu kadar çok hak etmediğini düşündüğü şeyi yaşarken hak etmemiş olabileceğini olasılığını da cebinde tutmalı. ve muhakkak, senin, benim gibilerin daha çok gördüğü o sınavlar. sebebini bilsen de kabul edemediğin şeyler. işte o dergiyi okuduğundan beri sorduğun, sormaya korktuğun o şeyler. sorgulamanı durduğun şeyler işte. ama inanıyorsun. soruları sorduğun görüyor ve sen uğraşıyorsun. siz uğraşıyorsunuz. zehra seni çektiği için, seni okumak için beklediği için bile malum şeyleri icra etmeyi hak etmiyor mu?

bak eren, uğraşıyorsun. uğraştırıyorsun. basit oldun mu? basit olmamaya çalışıyorsun. emek, ekmek, devrimcilerin hayatlarıymış gibi savundukları her şeyi de devrimci olmadan öyleymiş gibi sağlıyorsun. bey oluyorsun, onlar gibi bey olmadan. insanın içi rahatsa, kötü şeyler yazmak için girdiği sayfayı hep böyle bitiriyor. tecrübeyle sabittir. yazacaklar hiç bitmez, hayat bitmez.

bekleyene. beklettiklerimle. -yarın erken kalkacağım endişesine düşmeden. belki bunu yazmak bile bir endişedir. bak hala düşünüyorsun. ne mutlu.-